Woord van leven

April 2025

“Zie, ik ga iets nieuws verrichten, nu ontkiemt het – heb je het nog niet gemerkt?”

(Jesaja 43, 19)

De ballingschap in Babylon en de verwoesting van de tempel te Jeruzalem hadden een collectief trauma in het volk van Israël veroorzaakt. Die gebeurtenissen hadden ook een theologische vraag opgeworpen: is God nog bij ons of heeft Hij ons verlaten?

Het doel van dit deel van het boek Jesaja is om mensen te helpen begrijpen wat God aan het doen is, om op Hem te vertrouwen en zo terug te kunnen keren naar hun thuisland. En juist in de ervaring van de ballingschap wordt het gelaat van God als Schepper en Verlosser geopenbaard.

“Zie, ik ga iets nieuws verrichten, nu ontkiemt het – heb je het nog niet gemerkt?”

Jesaja brengt Gods trouwe liefde voor zijn volk in herinnering. Zijn trouw blijft overeind, ook tijdens de dramatische periode van de ballingschap. Ook al lijken de beloften die aan Abraham werden gedaan onbereikbaar en ook al lijkt het Verbond in crisis te verkeren, het volk Israël blijft een bijzonder bevoorrechte plaats van Gods aanwezigheid in de geschiedenis.

Dit profetische boek gaat de confrontatie aan met existentiële vragen die niet alleen voor die tijd fundamenteel zijn: wie heeft de ontwikkeling en de zin van de geschiedenis in handen?

Deze vraag kan ook op persoonlijk niveau worden gesteld: wie heeft het lot van mijn leven in handen? Wat is de zin van wat ik meemaak of van wat ik heb meegemaakt?

“Zie, ik ga iets nieuws verrichten, nu ontkiemt het – heb je het nog niet gemerkt?”

God is aan het werk in het leven van ieder van ons, zonder ophouden. Hij doet altijd “iets nieuws”. Als we het niet altijd opmerken of de zin en reikwijdte ervan niet begrijpen, komt dat omdat dat nieuwe nog aan het kiemen is of omdat we niet klaar zijn om te herkennen wat Hij aan het doen is. Afgeleid door gebeurtenissen die ons overkomen, door de vele zorgen die onze geest in hun greep houden, door gedachten die ons dwarszitten, staan we misschien niet genoeg stil om deze nieuwe scheuten waar te nemen die de zekerheid geven van zijn aanwezigheid. Hij heeft ons nooit in de steek gelaten en schept en herschept ons leven keer op keer.

“Wij zijn het ‘nieuwe’, de ‘nieuwe schepping’ die door God werd voortgebracht. […] Laten we niet langer naar het verleden kijken om te treuren over de goede dingen die voorbij zijn of om onze fouten te betreuren: we geloven sterk in het handelen van God die steeds weer nieuwe dingen tot stand kan brengen.”[1]

“Zie, ik ga iets nieuws verrichten, nu ontkiemt het – heb je het nog niet gemerkt?”

Laten we proberen met wie de reis van ons bestaan delen: onze gemeenschap, vrienden, collega’s, samen te werken, elkaar in de ogen te kijken en het vertrouwen niet te verliezen dat de dingen kunnen veranderen ten goede.

2025 is een bijzonder jaar omdat de datum van het orthodoxe Pasen samenvalt met die van de andere christelijke Kerken en gemeenschappen. Moge deze gebeurtenis, het feest van het gemeenschappelijke Pasen, een getuigenis zijn van de wil van de Kerken om onophoudelijk de dialoog voort te zetten om samen de uitdagingen van de mensheid aan te gaan en gemeenschappelijke acties te bevorderen.

Laten we ons daarom voorbereiden om deze paastijd met volle vreugde, met geloof en hoop te beleven. Christus is verrezen: laten ook wij, nadat we onze woestijnen doorkruist hebben, ons op deze reis vergezellen door Degene die de geschiedenis en ons leven leidt.

Patrizia Mazzola en het Woord-van-leven-team

---

[1] 1 Chiara Lubich, Woord van leven van maart 2004.